surabaya
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg joyce
18 Mei 2008 | Indonesië, Surabaya
Zaterdag, 17 mei 2008
Vandaag ben ik naar Surabaya gegaan met de trein, weer met Sartika. Dat is een belevenis op zich. Ik zat in de executive coupé zeg maar 1e klas. Airco, in het begin hartstikke koud, maar naar gelang de rit vorderde steeds warmer. De stoelen waren prima. Er kwam steeds een mannetje langs met echte stenen borden met nassi, een gebakken ei en kroepoek. Maar wij hadden nassi campur bunkus bij ons. (witte rijst met verschillende gerechten, verpakt in een vetvrij papiertje). Op de stations kwamen er ook allerlei mensen de trein in om van alles te verkopen. Ze mochten niet de executive coupé in, maar hun geschreeuw op de overloop was niet gering. De rit was mooi, heel veel sawa’s met veel werkende mensen, langs kampungs met zwaaiende kinderen, en af en toe een spoorwegovergang (zonder slagbomen) met veel brommertjes wachtend tot de trein voorbij was. Op de overloop kon je gewoon tijdens het rijden de deuren openmaken, om foto’s te nemen. Dat deed ik dus ook, en meteen heb je heel gezellig aanspraak, zonder opdringerig te zijn. In Surabaya aangekomen zijn we naar een prachtig (oud koloniaal) hotel gegaan (www .hotel-majapahit.com ) , met originele antieke meubels, maar wel met alle moderne comfort. ’s Middags zijn we naar Kembang Kuning gegaan (de begraafplaats waar het graf van mijn vader is.) Via de stichting Nederlandse oorlogsgraven had ik de locatie opgekregen, vak M nr. 79. De begraafplaats is immens groot, oude en nieuwe graven door elkaar heen, en niet echt op nummer. Er kwamen meteen een aantal mensen op ons af die driftig mee gingen zoeken. (iedereen wil wat verdienen) Op een gegeven moment riepen ze dat ze het gevonden hadden, maar het enige wat ik zag was een bergje overwoekerd met een hoop gras. Maar ze hielden vol dat het daar moest zijn. Ik vertrouwde het niet helemaal, want er was geen nummer niks te zien, dus Sartika en ik zijn een beetje rond gaan lopen. Er kwamen steeds meer mensen bij en iedereen moest uitgebreid de foto van het graf bestuderen en bediscussiëren. Op het laatst stonden er wel 20 man zich er mee te bemoeien. In de tussentijd waren er een aantal mensen begonnen met het gras te kappen, en te graven, er moest wel 20 centimeter afgegraven worden. Ze waren tot de conclusie gekomen dat de grafsteen voorover gevallen moest zijn. Op een gegeven moment waren ze zover dat ze de steen konden liften, en ja hoor, het was de goede plek. Ik gaf een geweldige schreeuw en barste meteen in tranen uit. Heel emotioneel. Iedereen was meteen heel eerbiedig stil, heel bijzonder. Ik vroeg of ze de steen schoon konden maken, en meteen kwamen ze met water en een borstel aanzetten. Na 50 jaar het graf vinden, en dan ook nog na zoveel moeite, is toch wel geweldig. We hadden van te voren een prijs met 2 mensen afgesproken, maar nu werd het toch wel erg moeilijk met zoveel mensen. We hebben het maar opgelost door het geld aan de eerste 2 mensen te geven, en dan moeten ze het zelf maar verder uitzoeken. Sartika zei dat we even alleen wilden zijn, en één mannetje jaagde de hele horde weg, maar ze gingen op 5 meter afstand staan kijken. Op een gegeven moment kwam er iemand aan met een paar prachtige takken bougainville, die ik dankbaar in ontvangst nam en bij de steen neerzette.
Ook zette ik de foto van mijn vader erbij, en het leek net of hij mij rechtstreeks aankeek . De volgende ochtend vroeg zijn wij terug gegaan, nadat we eerst bloemblaadjes (die de mensen hier als offerande gebruiken) gekocht hebben. De mensen op de begraafplaats stormden weer op ons af, maar gelukkig dropen ze snel af toen ik zei dat ik alleen wilde zijn. Ik heb de bloemblaadjes uitgestrooid over het graf, dat gaf een heel mooi en intens gevoel. Ik heb heel erg het gevoel dat nu de cirkel rond is.
Nou lieve mensen dit was een heel persoonlijk verhaal, maar ik wil het toch met jullie delen.
Sampai bertemu lagi, salam joyce
Vandaag ben ik naar Surabaya gegaan met de trein, weer met Sartika. Dat is een belevenis op zich. Ik zat in de executive coupé zeg maar 1e klas. Airco, in het begin hartstikke koud, maar naar gelang de rit vorderde steeds warmer. De stoelen waren prima. Er kwam steeds een mannetje langs met echte stenen borden met nassi, een gebakken ei en kroepoek. Maar wij hadden nassi campur bunkus bij ons. (witte rijst met verschillende gerechten, verpakt in een vetvrij papiertje). Op de stations kwamen er ook allerlei mensen de trein in om van alles te verkopen. Ze mochten niet de executive coupé in, maar hun geschreeuw op de overloop was niet gering. De rit was mooi, heel veel sawa’s met veel werkende mensen, langs kampungs met zwaaiende kinderen, en af en toe een spoorwegovergang (zonder slagbomen) met veel brommertjes wachtend tot de trein voorbij was. Op de overloop kon je gewoon tijdens het rijden de deuren openmaken, om foto’s te nemen. Dat deed ik dus ook, en meteen heb je heel gezellig aanspraak, zonder opdringerig te zijn. In Surabaya aangekomen zijn we naar een prachtig (oud koloniaal) hotel gegaan (www .hotel-majapahit.com ) , met originele antieke meubels, maar wel met alle moderne comfort. ’s Middags zijn we naar Kembang Kuning gegaan (de begraafplaats waar het graf van mijn vader is.) Via de stichting Nederlandse oorlogsgraven had ik de locatie opgekregen, vak M nr. 79. De begraafplaats is immens groot, oude en nieuwe graven door elkaar heen, en niet echt op nummer. Er kwamen meteen een aantal mensen op ons af die driftig mee gingen zoeken. (iedereen wil wat verdienen) Op een gegeven moment riepen ze dat ze het gevonden hadden, maar het enige wat ik zag was een bergje overwoekerd met een hoop gras. Maar ze hielden vol dat het daar moest zijn. Ik vertrouwde het niet helemaal, want er was geen nummer niks te zien, dus Sartika en ik zijn een beetje rond gaan lopen. Er kwamen steeds meer mensen bij en iedereen moest uitgebreid de foto van het graf bestuderen en bediscussiëren. Op het laatst stonden er wel 20 man zich er mee te bemoeien. In de tussentijd waren er een aantal mensen begonnen met het gras te kappen, en te graven, er moest wel 20 centimeter afgegraven worden. Ze waren tot de conclusie gekomen dat de grafsteen voorover gevallen moest zijn. Op een gegeven moment waren ze zover dat ze de steen konden liften, en ja hoor, het was de goede plek. Ik gaf een geweldige schreeuw en barste meteen in tranen uit. Heel emotioneel. Iedereen was meteen heel eerbiedig stil, heel bijzonder. Ik vroeg of ze de steen schoon konden maken, en meteen kwamen ze met water en een borstel aanzetten. Na 50 jaar het graf vinden, en dan ook nog na zoveel moeite, is toch wel geweldig. We hadden van te voren een prijs met 2 mensen afgesproken, maar nu werd het toch wel erg moeilijk met zoveel mensen. We hebben het maar opgelost door het geld aan de eerste 2 mensen te geven, en dan moeten ze het zelf maar verder uitzoeken. Sartika zei dat we even alleen wilden zijn, en één mannetje jaagde de hele horde weg, maar ze gingen op 5 meter afstand staan kijken. Op een gegeven moment kwam er iemand aan met een paar prachtige takken bougainville, die ik dankbaar in ontvangst nam en bij de steen neerzette.
Ook zette ik de foto van mijn vader erbij, en het leek net of hij mij rechtstreeks aankeek . De volgende ochtend vroeg zijn wij terug gegaan, nadat we eerst bloemblaadjes (die de mensen hier als offerande gebruiken) gekocht hebben. De mensen op de begraafplaats stormden weer op ons af, maar gelukkig dropen ze snel af toen ik zei dat ik alleen wilde zijn. Ik heb de bloemblaadjes uitgestrooid over het graf, dat gaf een heel mooi en intens gevoel. Ik heb heel erg het gevoel dat nu de cirkel rond is.
Nou lieve mensen dit was een heel persoonlijk verhaal, maar ik wil het toch met jullie delen.
Sampai bertemu lagi, salam joyce
-
18 Mei 2008 - 12:22
Ans Bakker-Schaffers:
Lieve dappere Joyce,
Ben onder de indruk over jouw ervaringen in Surabaya rond het vinden van het graf van je vader. Je werd op eens met het bestaan ervan geconfronteerd en heel begrijpelijk reageerde je spontaan en kwamen er tranen. Ben echter heel blij voor je, dat de inspanningen van andere mensen jou hebben geholpen het graf weer bloot te leggen, zodat jij daar kon doen wat je van plan was. Het is goed voor jouw gevoel, dat jouw moeite beloond is om het graf van je vader te vinden.
Je zult er wel even mee leven de eerste dagen erna. Heel veel sterkte en alle liefs van Ans -
18 Mei 2008 - 14:05
Ans:
Gefeliciteerd. Je hebt het gevonden. Ik kreeg tranen in mijn ogen van je verhaal. -
19 Mei 2008 - 08:28
Gerard:
Ik kan alleen maar huilen. -
19 Mei 2008 - 10:16
Annelieke:
Hoi,
Eindelijk heb ik je blogg weer eens gelezen. Wat een prachtig verhaal en wat fijn dat je je vaders graf hebt gevonden!
Hier is alles uitstekend. Lara (zo heet ons nieuwe meisje) is heerlijk, lief, rustig, wakker, mooi en ... ze slaapt 's nachts ;-) Elliot vind de verandering van enigkind naar grote broer best lastig, maar hij botviert het gelukkig meest op ons en niet op zijn zusje.
Met mij gaat het weer stukke beter en ik kan er dit keer veel meer van genieten.
Ik wens je een heerlijke paar 'laatste' weken!
Liefs, Annelieke -
19 Mei 2008 - 10:48
To En Loek:
Hallo Joyce,
Wat ontzettend fijn voor je dat je het graf hebt gevonden, en net wat je schrijft: "nu is de cirkel rond en heb je dan eindelijk afscheid kunnen nemen van je vader, en ik denk dat dat het eigenlijke doel was van je reis. Ik hoop dat de rust over je is gekomen en dat je nu weer op een andere manier van je reis kunt gaan genieten. Dikke zoen Loek en To -
19 Mei 2008 - 18:27
Liesbeth:
Lieve Joyce,
Wat ontroerend dit verhaal van je te lezen, hoe je na zoveel jaar toch het graf van je vader hebt gevonden, onder het onkruid. Ontroerend zoals het er nu weer mooi en verzorgd bij staat compleet met foto, dat geeft een goed gevoel. Dapper van je om zo je 'wortels' te zoeken en je wordt beloond, je hebt veel gevonden. Je zult wel heel veel te vertellen hebt als je weer thuis komt, en te verwerken hebben want het is wel een aangrijpende en emotionele reis al met al geworden. Ik verheug me er op je weer te zien.
Liefs, Liesbeth
P.S. Nog bedankt voor je sms precies op m'n verjaardag! Heel attent.
-
20 Mei 2008 - 07:55
Harriëtte Van N W :
Lieve Joyce,
Ik geniet steeds van je berichten en de foto's.
Dit laatste bericht van je zoektocht naar het graf van je vader, het vinden, het herstellen en daardoor jouw mogelijkheid tot afscheid en eerbetoon, hebben me erg geraakt.
Moge de tijd die je rest in Indonesië nog veel plezier geven.
Warme groet
Harriëtte -
20 Mei 2008 - 09:45
Ada Spaargaren:
Lieve Joyce
Wat een aangrijpend verhaal, en wat geweldig dat je dit allemaal zo hebt kunnen beleven.Je zult wel een heel goed gevoel hebben, als je zegt:" nu heb ik het gevoel dat de circel rond is".
Joyce geniet nog van deze voor jou ongelofelijke belangrijke reis.
liefs Ada -
20 Mei 2008 - 10:24
Barbara:
Ha Joyce yang brani,
Wat schreef je een mooi verhaal over je zoektocht op de begraafplaats maar wat fijn en bijzonder dat je het graf van je vader hebt gevonden! Omgelooflijk. Nu heb je echt afscheid kunnen nemen en hopelijk geeft je dat wat rust. Ik kan me zo voorstellen dat je nu heel veel aan je vader denkt - daar heb je nu ook de tijd voor. Met het bezoeken van zijn graf heb je nu een grote en moeilijke stap gezet. Maar je bent vast heel blij dat je dit hebt gedaan. Heel veel sterkte want het weggestopte verdriet komt misschien nu boven?
Ook meegeleeft met je treinreis - herkenning.
En dat Majapahit hotel heeft een bijzondere geschiedenis, hoor.
Veel hartelijke groeten, Barbara
-
20 Mei 2008 - 18:13
Dolores Furth:
Hoi Joyce, het heeft even geduurd voor ik kon reageren.
Geweldig dat je de plek hebt gevonden waar je vader werd begraven.Dat geeft niet alleen rust voor het gemoed, maar ook ruimte voor de toekomst.
Verder een goede reis en behouden weer thuis.
Groet en Liefs,
Dolores
-
20 Mei 2008 - 19:11
Machteld:
Lieve lieve Joyce,
Wat een mooi verhaal. Geen woorden voor om aan toe te voegen! Ik ben ontroerd met jou.Sluit deze zoektocht en het resultaat in je hart en koester het voor de rest van je leven.
Heel veel liefs en tot ziens,ook van Ton,
dikke kus,Machteld
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
