leven in jogya

Hallo allemaal,

Hier weer een levensteken van mij uit jogya. Met mijn taal gaat het steeds beter. Ik denk wel dat de taal me een beetje aan komt waaien omdat ik de taal in mijn vroegste jeugd toch gehoord en waarschijnlijk ook wel gesproken heb. Het lijkt net of er een luikje in m'n hoofd opengaat en de taal komt er uit rollen. Niet helemaal vanzelf, maar het komt me bekend voor, en ik kan het ook redelijk gemakkelijk onthouden. De lerar(es)sen - ik heb 2 verschillende lerar(es)en per dag - zeggen ook dat mijn uitspraak en intonatie prima is. De leer methode is de directe methode, er wordt geen woord anders dan bahasa indonesia gesproken. Als je iets niet begrijpt moet je dat ook in het Indonesisch zeggen, en dan omschrijft de leraar dat net zo lang tot je het begrijpt. Ook de grammatica moet je al doende oppikken. Ik ben 4 uur lang, met een pauze van een half uur, aan één stuk door in dialoog één op één, dus dat wil wel. Heel leuk maar ook erg vermoeiend, dus vandaar dat ik 's middags en 's avonds weinig behoefte heb aan contacten met buitenlanders . Ik merk zelfs dat ik soms al in het Indonesisch denk: b.v. ’s ochtends als ik wakker word en dan denk berapa jam? Hoe laat is het? Grappig hè. Vanmiddag ben ik gaan wandelen in de kampung vlakbij mijn hotel. Ook hier is er een groot verschil met de gewone doorgaande wegen. De doorgaande wegen zijn hartstikke vol met allerhande verkeer, becaks heel veel brommers, fietsers, dokar’s etc. En de kampung is een oase van rust. Je ziet nog wel heel veel gevolgen van de aardbeving van 2 jaar geleden. Dat alleen wandelen is ook heel leuk, want iedereen spreekt je aan, en als ze in de gaten hebben dat je een mondje vol Indonesisch spreekt, houden ze hele verhalen. Ze zijn gelukkig absoluut niet opdringerig in de zin van dat ze je perse wat willen verkopen of zo, dat is wel lekker.
Na de wandeling kwam ik langs een “salon” en ik heb me heerlijk laten masseren. 75 minuten voor + € 5.—
Nou ja, heerlijk, zo af en toe deed het behoorlijk pijn. Het is niet te geloven hoe ze met die kleine vingertjes
en handjes zo’n kracht kunnen zetten.
Wat het geld betreft moet ik behoorlijk oppassen. Als Theo en ik met vakantie waren in Indonesië verzorgde Theo meestal het geld. Nu moet ik het zelf doen, je moet ontzettend goed opletten, want het valt niet echt op, een nulletje meer of minder. Inmiddels ben ik er wel aardig aan gewend. Getallen leren was één van de eerste dingen die ik op school leerde, maar nu nog snel in praktijk brengen. Het verschil tussen seribu (1000) en seratus (100) vind ik nog steeds moeilijk. Maar ik blijf constant alert.


Morgen ga ik met school en nog 3 franse medestudenten naar de Borobodur de grootste budhistische tempel van Indonesië. Er liggen hier vlak bij Jogya 2 grote tempelcomplexen van verschillende geloven, de Borobodur van de Budhisten en de Prambanan van de Hinduisten. En hier in Jogya – heb ik de indruk – leeft alles vredig naast elkaar. Een andere keer vertel ik wel wat meer over Islam versus Christenen.

Het weekend ga ik met Sartika (van het reisbureau Antarin) naar Semarang (mijn geboortehuis bekijken) en naar Bandungan, daar ga ik een trekking maken naar heel mooi gelegen tempels.
Ik ben benieuwd.

Wordt vervolgd. Sampai bertemu lagi Joyce