Semarang

Zondag 20 april 2008

Dit weekend ben ik naar Semarang, mijn geboortestad geweest. Samen met Sartika (van het reisbureau Antarin) en met auto met chauffeur. Onderweg kwamen we een soort optocht tegen van kinderen verkleed in traditionele klederdracht, in een mooi versierde dokar (paard en wagen). Het was een soort wedstrijd want ze hadden allemaal een nummertje op. Toen we in Semarang aankwamen zijn we eerst naar het St. Elisabeth gasthuis gegaan, daar ben ik 58 jaar geleden geboren. Sartika bleef net zo lang bij de receptie aanhouden tot we overal mochten kijken. Het ziekenhuis is prachtig onderhouden, en nog steeds volop in gebruik. Toen wij er kwamen was het net bezoekuur. Het deed me toch wel wat hoor om daar zo rond te lopen. Vooral op de kinderafdeling. Daar waren allemaal moeders die op en in het bed van hun zieke kinderen zaten of lagen, of de kinderen wiegden. Vroeger toen ik klein was heeft mijn moeder op precies dezelfde manier daar in het ziekenhuis gebivakkeerd; ik ben de eerste 2 jaar van mijn leven heel vaak opgenomen geweest is het ziekenhuis. Er hingen op de kinderafdeling nog plaatjes van Nederlandse sprookjes.
Daarna zijn we naar de Jalan Sambodja nr. 1 gegaan. (vroeger de Sambodjaweg), daar woonden we. We mochten ook binnen rond kijken, ook heel bijzonder.
Vervolgens hebben we nog rondgekeken in de oude stad. Nog heel veel oude Nederlandse gebouwen zijn in tact, we zijn ook in een Nederlandse protestantse kerk geweest. Deze kerk is nog steeds volop in gebruik, en Sartika vertelde dat studenten die voor architect studeren, deze kerk verplicht moeten bezoeken.
Semarang is een drukke warme stad, dus toen ik alles gezien had wat ik wilde zien zijn we naar Bandungan gegaan, dit stadje ligt op 900 meter hoogte, daar is het lekker koel, zodat hier heel veel bloemen en groenten verbouwd worden. We kwamen langs een soort groothandels markt. Vrouwen met enorme manden op hun rug gevuld met allerlei groenten, boontjes, selderie, wortel,kool etc. brachten hier de groenten om te verkopen aan opkopers uit Semarang en Jogya.
’s Avonds hebben we in een heel eenvoudige warong heerlijk gegeten.

De volgende ochtend hebben we een prachtige wandeling gemaakt van ongeveer 3 uur langs oude hindoeistische en budhistische tempels. Van de 9 zijn er nog 5 overgebleven. Vooral de ligging is erg mooi.
Onderweg kwamen we langs heetwaterbronnen, ik kon het niet laten even lekker te gaan zwemmen.
Daarna zijn we naar Ambarawa gegaan, daar is een spoorwegmuseum bij een nog helemaal in tact Nederlands station , station Willem I genaamd. Daar stonden een heleboel oude locomotieven, prachtig!
Maar het leukste was je kon een tochtje van een uur met een oude lorrie maken. Het treintje ging eerst een heel eind achteruit naar station Toetang, en na een pauze van 10 minuten weer vooruit terug naar Ambarawa. Het was zondag dus het treintje puilde uit, maar iedereen mag gewoon mee, desnoods half buitenboord bengelend. Ik dacht dat ik heel goed was in het bemachtigen van plaatsen in de drukte, maar Sartika is er een kei in. Toen de lorrie aankwam met nog allemaal mensen erin van het vorige ritje, sprong ze op de treeplank, en du moment dat de mensen hun hielen gelicht hadden, hield ze met gevaar voor eigen leven twee plaatsen bezet, vlak achter de “machinist” . Als we bij een overgang kwamen, sprong het hulpje van het treintje, rende vooruit en hield luid fluitend en met een rode vlag zwaaiend het verkeer tegen. Vervolgens sprong ie weer op het treintje.
In Ambarawa is ook het kamp waar tijdens de oorlog mijn moeder en oma gezeten hebben. Om er echt in te mogen – tegenwoordig is het in gebruik voor de politieopleiding – moet je een week van te voren schriftelijk toestemming vragen en krijgen. Dus daar was geen tijd voor, maar de bewaker was wel zo vriendelijk om ons nog bestaande barakken die gebruikt werden als gevangenis te laten zien. Dat is toch ook een heel emotioneel gevoel.
Al met al was het een welbesteed weekend, en ik ben heel blij dat ik naar Semarang gegaan ben.
Salam Joyce