berichten uit den oost

Zaterdag 26 april 2008

Hallo allemaal,
Tijdje niks van me gehoord, er was niet zoveel te melden, dan alleen maar bahasa indonesia. Een aantal van jullie vroegen wat mijn verdere plannen waren, want ze wisten niet beter dat ik maar 2 weken bahasa indonesia zou leren. Maar ik vind het zo leuk dat ik in totaal 4 weken extra bij geboekt heb, dus tot 17 mei blijf ik in Jogya. Daarna ga ik met de trein en Sartika (van Antarin) naar Surabaya. Ik heb de Nederlandse oorlogsgraven stichting een mailtje gestuurd, met de foto van het graf van mijn vader. En zij stuurden een mailtje terug met de mededeling dat het graf nog bestaat en daar en daar is. (Kembung Kuning) In Surabaya ga ik het graf bezoeken. Daarna ga ik met auto met chauffeur naar de Bromo vulkaan, en de volgende ochtend of liever gezegd ’s nachts ga ik die beklimmen. Daarna vlieg ik door naar Bali. Daar misschien nog 2 weken, en dan is mijn visum op. In de tussen tijd doe ik in de weekenden van alles. De school organiseert ook veel. Van de week heb ik een tourtje Jogya gedaan. Mijn moeder heeft voor haar huwelijk hier gewoond, en ik ben op zoek gegaan naar haar huis. De straatnaam is veranderd, maar het huis bestaat nog steeds, het is nu een “wisma” een soort homestay voor studenten. Verder heb ik een foto van mezelf op precies dezelfde plek als de trouwfoto van mijn ouders. Zoals Theo opmerkte: het lijken wel klm huisjes. Ik heb het Kraton bezichtigd (het sultanpaleis), en de watertuinen van de sultan. Het paleis is doorspekt van het Nederlandse verleden. Er staan weet ik hoeveel serviezen tentoongesteld, variërend van Delfts blauw tot China porselein. Verder heel veel geschenken die de sultan in de loop der jaren van deze en gene gekregen heeft. En foto’s en spullen van de meest geliefde sultan nr. 9 geloof ik. Wel grappig hij heeft een opleiding in Leiden gehad.
Gister was er een gezamenlijk etentje op school, met daarna gezellig zingen en dansen. Er waren de afgelopen weken vrij veel Japanners, die hier in Indonesie gaan werken, en het was hun laatste avond. Als afronding van hun studie bahasa indonesia, moeten ze ieder apart een week ergens heen, Jakarta, Semarang, of Surabaya, dan krijgen ze een opdracht mee, en die moeten ze uitvoeren.
Donderdagavond had ik gelezen in de krant dat er een training gamelan en dansen was in het “kleine kraton” van 5 -7. Dus ik – na flink afdingen – met een becak erheen. De becakrijders hier zijn straatarm. En er zijn nauwelijks toeristen, dus geen werk. Ze hebben geen geld om op hun eigen becak te rijden, dus de becak is ook niet aangepast aan hun eigen postuur. Je ziet ze nog al eens fietsen, terwijl ze nauwelijks bij de pedalen kunnen.
Donderdagavond had ik er één die de hele dag nog niet gegeten had, hij liet me zijn portemonnee zien, die helemaal leeg was. Dus toen ik bij het kleine kraton kwam, gaf ik hem alvast geld om te gaan eten, terwijl hij op mij wachtte. (Dat is niet gebruikelijk, dus hij was erg dankbaar). Maar bij de plek aangekomen, bleek dat er wel (een keer) gamelan gespeeld zou worden, maar wanneer en hoe laat één groot vraagteken, gedanst werd er al helemaal niet. Ik vond het sneu voor mijn becakrijder om hem meteen weer dat hele eind terug te laten fietsen zonder te eten, dus ik stelde voor dat ik even met hem mee zou gaan. Hij koos het goedkoopste van het goedkoopste tentje uit, en vroeg of ik wat wou drinken, ze hadden geen flesje water, ik waagde het er niet op om koffie of thee te nemen. Toen ging hij helemaal ergens anders voor mij een flesje water halen en ik mocht het absoluut niet zelf betalen.
Toen ik terug was bij het hotel heb ik hem maar het bedrag gegeven waar hij om begon te vragen. Dat is weer het nadeel dat je bahasa spreekt, want je krijgt bijna altijd zo’n treurig verhaal. En ze doen het er echt niet om.
Wat het verkeer betreft, er zijn hier giga veel brommers, de volwassenen dragen bijna allemaal een helm, maar er zitten toch heel vaak kindertjes tussen in geklemd, of in een slendang (draagdoek) of voorop, en geen van de kinderen heeft een helm of ook maar enige bescherming. Ze dragen die helm alleen maar omdat het moet, en niet voor hun eigen veiligheid.
Vandaag ben ik naar een desa (dorp) van een leraar geweest. Daar hebben we (een Amerikaanse leerlinge) en ik rondgewandeld, en mee geholpen met eten klaar maken, en daarna heerlijk gegeten. Petjel dat is een soort gado gado met hete pindasaus. Wij maken de petjel gewoon met een bumbu (kant en klaar) maar hier worden eerst de pinda’s gebakken, daarna worden ze met een eindeloos geduld fijngestampt, dan diverse ingrediënten erbij: pepers, citroenblad, heel veel knoflook, gula jawa (palmsuiker), zout en nog wat. Beetje water erbij. Alleen al de petjel maken duurt ongeveer een half uur.
Morgen ben ik uitgenodigd bij de desa van een andere lerares, daar gaan we lekker wandelen. Dus jullie zien ik verveel me nog geen minuut.
Eergister is er hier in mijn hotel een Nederlandse vrouw gekomen, die ook alleen reist. (haar man is 2 jaar geleden overleden), ze blijft 2 weken, en het klikt leuk, dus wie weet heb ik daar nog wat aanspraak aan. Nu is ze naar haar pleegdochter die hier in de buurt woont.
Ik zit dit stukje te schrijven op mijn platje, met een oproep tot gebed van de moskee in de verte, klassieke muziek op mijn mp3 speler, een parkiet die zit te krijsen (helaas ’s ochtends vroeg ook) en een tokeh, die maar niet 7 keer wil roepen. (het bijgeloof gaat dat als de tokeh 7 keer tokeh roept, je een wens mag doen).
Nu lieve mensen dit was het voor vandaag.
Lieve groeten van Joyce Sampai jumpa lagi!